Τις Κυριακές
η πολυτραγουόημένη μελαγχολία
σαν πούσι ρίχνει
στις καρδιές τη γλίνα της.
Μου φαίνεται περίεργο που η σκόλη,
η κερδισμένη με αίμα, να μη ξαλαφρώνει.
Είναι φορές,
που οι ηλιαχτίδες
της πρώτης εργασίμου
σμίγουν με την ανατριχίλα του κορμιού
που δέχτηκε τη ζωογόνο αύρα της αυγής.
Πόσο απόθεμα ελπίδας κρύβουμε;
Υπάρχουμε στην προοπτική.
Στην προσδοκία της Κυριακής
που μεταγγίζει καθημερινόφτερούγισμα απαντοχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου