Τελευταία Πέμπτη, Βραδύτητα και Κούντερα.
Να τηλεφωνήσω ...
Να πω πάλι πως τα κατάφερες να ρίξεις
ακόμη ένα λιθάρι στο τέλμα του αγκομαχητού.
Να πω πάλι πως έδωσες μορφή στα βάθη της ήβης των ονείρων.
Δεν οδήγησες ποτέ.
Το λεωφορείο της γραμμής
σ' έβγαζε στα Πάναγρα
«στ' ασήμι που στραφτάλιζε τα δειλινά .. .»
Όλο το περιβόλι κι η θάλασσα
δικά σου χωρίς τίτλο ιδιοκτησίας.
Με το λεωφορείο της γραμμής
ταξίδεψες την έφηβη ματιά σου
ακουμπισμένη στο παράθυρο
να γράφει εκείνο το ήρεμο μειδίαμα
στο αιώνιο πρόσωπο της πλησμονής και καρτερίας.
Πάντα ξεχώριζες χωρίς να ασκητεύεις.
Δεν οδηγούσες.
Κι οδήγησες την ψυχή σου
πέρα από τα ξένα λημέρια της μαλαματένιας επιτήδευσης.
Πιο πλούσιος απ' όλους χωρίς να το ξέρεις.
Αρνήθηκες τους ρόλους και την εναλλαγή των σκηνικών.
Το λεωφορείο της γραμμής, 60
το υπεραστικό ταξί και το τηλέφωνο κουβάλησαν
τα δώρα σου
Σεριάνισαν την αρχοντιά των ταπεινών
και των αθώων στην άκρη της ανόθευτης ματιάς σου.
Στην άκρη της γαλήνης σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου