17 Μαρ 2009

ΤΙΜΗΜΑ

Τις Κυριακές
η πολυτραγουδημένη μελαγχολία
σαν πούσι ρίχνει
στις καρδιές τη γλίνα της.
Μου φαίνεται περίεργο που η σκόλη,
η κερδισμένη με αίμα, να μη ξαλαφρώνει.
Είναι φορές,
που οι ηλιαχτίδες
της πρώτης εργασίμου
σμίγουν με την ανατριχίλα του κορμιού
που δέχτηκε τη ζωογόνο αύρα της αυγής.
Πόσο απόθεμα ελπίδας κρύβουμε;
Υπάρχουμε στην προοπτική.
Στην προσδοκία της Κυριακής
που μεταγγίζει καθημερινόφτερούγισμα απαντοχής

2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Η Κυριακή τελικά ειναι η πιο μελαγχολική απ ολες τις αλλες μερες..
Ποτε δεν καταλαβα το λογο..
Αντιθετα ολες οι αλλες μερες ειναι ιδιαιτερα αγαπημενες.
Μα αυτη...ποιος ξερει γιατι...

Yiannis είπε...

Μαρία συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω διαφορετικά τις Κυριακές από τότε που ήμουνα παιδί.Το πρωιν'ο της Δευτέρας έδιωχνε μερικά από τα Κυριακατικα σύννεφα.Τώρα βρέχει στη Λεμεσό.Για μας είναι ευλογία