Πλανιέσαι σ' ένα πέλαγος
αφροντισιάς και πλήρωσης.
Οι μέρες τρέχουν σαν λιγνά παιδιά
στο βαθύ δάσος που σε δέχτηκε ανέμελα,
με μιαν αγάπη πρωτόγονη
χωρίς αντάλλαγμα και προθεσμίες
και σου 'δωσε μια γεύση
μοναξιάς κι ελευθερίας.
Ξαναβρήκες το παλιό, καλό κομμάτι της ψυχής σου.
Τον πόνο που ακόμη ανθοφορεί.
Την πίκρα και τη στυφή γεύση
της απαντοχής.
Τη λατρεία των δέντρων
που γαληνεύει τα θηρία.
Τα πρόσωπα που αγάπησες
χωρίς όρους και ιδιοτέλεια.
Χωρίς σύνορα και ξένους παλμούς.
Ωραίος, στη γαλήνη
της δικής σου,
της ολόδικής σου
διάθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου