29 Μαρ 2009

Σπονδή

Τους ποιητές , μην τους αφήνουμε στο δρόμο.
Να τους ακολουθούμε
στην κόψη των ονείρων μας.
Καρφιά που σημαδεύουν
τα μυστικά λημέρια της καρδιάς μας.

Χωρίς πληγές
δεν ζωγραφίζουνε τον κόσμο.

7 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αυτό το ποίημα Γιάννη είναι το αγαπημένο μου κι από τις δυο σου συλλογές.
Ο,τι κι αν πω γι αυτό θα ναι λιγο
Καλημερα

Yiannis είπε...

Mαρία κ μένα είναι από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα.Σ ευχαριστώ πολύ.Μου άρεσε το εμμετρο που ανάρτησες στο μπλοκ του Ανδρέα.Μου θυμίζει ατμόσφαιρα ματωμένου γάμου του Λόρκα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Εμπνευση περσινή εκεινο το εμμετρο
Καλησπέρα Γιάννη
Νομιζω πως εχω κανει "μότο" μου που λεει και η νεολαια τη φραση

"χωρίς πληγές δεν ζωγραφίζουνε τον κόσμο"


ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΕΥΧΟΜΑΙ

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Μια σπονδή στους ποιητές
που μοναχοί παλεύουνε
να ομορφαίνουν στιγμές
με λέξεις φερμένες
απ' το περίσευμα
των ονείρων τους...

Καλημέρα Γιάννη.

Yiannis είπε...

Καλό σου απόγευμα Σοφία.Μακάρι νάναι καλά άνθρωποι σαν εσένα που προσφέρουν τόσο απλόχερα στον΄άνθρωπο κ την ποίηση.Εννοιες αλληλένδετες.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Οι ποιητές ακροβατούν πάνω στις λέξεις, πέφτουν πάνω στα όνειρα και με περίσσσια δύναμη σηκώνονται και ζωγραφίζουν με το αίμα τους το πίνακα της ζωής

Yiannis είπε...

Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα Ανδρέα.Ματωμένοι ακροβάτες οι ποιητές μα πόσο ζηλευτή στο βάθος η θωριά τους.