Αγγίζω τη φωνή
κι ο νους μου σαλεύει.
Λευκό του ριγους.
Των αθώων στεναγμών.
Λευκό της πέτρας που ακινητεί προσμένοντας.
Της αέναης αφής.
Της αμφίδρομης ροής.
Της πλήρους αποδοχής και άφεσης.
Λευκό των βέβαιων χρόνων.
Άτρωτη όχθη στων ημερών την οργή.
Γυμνό βύθισμα στο γενναίο φως
που χύνεται στο λευκό χέρι
και σε παίρνει πέρα
στην ανελέητη κραυγή
της Άνοιξης.
29 Αυγ 2009
15 Αυγ 2009
ΠΟΙΗΤΕΣ
Οι ποιητές πασκίζουν να υποτάξουν
σε μορφές μυστικές τους βυθούς του κόσμου
Σταλαγματιές αιμάτινες
αντιφεγγίζουν την τέχνη τους
σε στέρεα σχήματα
με χιλιάδες χρώματα και διαθέσεις
να σφραγίζουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Πέφτει ο ήλιος
κι απλωμένοι στη γη
σκάβουν λαγούμια
να φυλάξουν τα όνειρα.
σε μορφές μυστικές τους βυθούς του κόσμου
Σταλαγματιές αιμάτινες
αντιφεγγίζουν την τέχνη τους
σε στέρεα σχήματα
με χιλιάδες χρώματα και διαθέσεις
να σφραγίζουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Πέφτει ο ήλιος
κι απλωμένοι στη γη
σκάβουν λαγούμια
να φυλάξουν τα όνειρα.
8 Αυγ 2009
Σε ξέρω.
Σε ξέρω.
Διαβάζω τα βάθη της ζωής μας
στο θολό νερό της ιστορίας.
Κανένα ριζικό
δεν μπόρεσε ν' αλλάξει
την καθάρια σου κίνηση.
Καμιά επιτήδευση δεν άγγιξε
το χλωρό γέλιο της ψυχής σου.
Σε ξέρω.
Είσαι η αιώνια σπορά
που σχίζει τη γη
και λευκαίνει τ' άστρα.
Διαβάζω τα βάθη της ζωής μας
στο θολό νερό της ιστορίας.
Κανένα ριζικό
δεν μπόρεσε ν' αλλάξει
την καθάρια σου κίνηση.
Καμιά επιτήδευση δεν άγγιξε
το χλωρό γέλιο της ψυχής σου.
Σε ξέρω.
Είσαι η αιώνια σπορά
που σχίζει τη γη
και λευκαίνει τ' άστρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)