Σκαρφάλωσες στ' άδυτα βράχια.
Στις αητοφωλιές των ρωγμών
και των γόνιμων χρωμάτων.
Πυκνές φτερούγες έκρυψαν το λεπίδι
που έμελλε να βυθιστεί
στη χίμαιρα της πρώιμης ανθοφορίας.
Άνεμοι στη γέννηση τους στέγνωσαν
τ' αραγμένα ξύλα παίρνοντας τη νοτιά της εξορίας
- απόμακρη καταιγίδα -πίσω στην πράσινη μήτρα.
Υπάρχεις στο σκοτεινό ποτάμι της μύχιας ταραχής.
Στην τεντωμένη χορδή της πλήρωσης και της λιγοθυμιάς του ονείρου.
Γύρισε ο καιρός.
Σήκωσε το τραγούδι μας
να οριοθετήσει ταξίδια στο άπειρο.
2 σχόλια:
Σίγουρα έχω πολλά στο μυαλό μου και κυρίως τους τελευταίους μήνες πολλά περισσότερα.
Προσπαθώ πάντα όμως να "θυμάμαι" όσο μπορώ.
Δεν ξέρω αν γράφεις πια ποίηση, πάντως μια συμβουλή από μια νεότερη να μου επιτρέψεις να σου πω...μην σταματάς να το κάνεις
Καλησπέρα
Μαρία σ ευχαριστώ για όλα.Δεν γράφω μα τη σκέφτομαι πολύ την ποίηση.Ανακάλυψα στο συρτάρι μου ένα ποίημα που το έγραψα προτού ανοίξουν τα οδοφράγματα στην Κύπρο.Ένα ποίημα για το χαμένο σπίτι στη Μόρφου.Ήταν ένα όνειρο που έβλεπα συχνά μετά την προσφυγιά.Συνέχισε να γράφεις.Μας δίνεις όμορφα ποιήματα ΄που διακρίνονται για την ειλικρίνεια και την ένταση του αισθήματος.
Δημοσίευση σχολίου