Σπίτια χαμηλοτάβανα σειρά περίμεναν
τη δειλινή σκιά μας να χαμογελάσει
στα οπλισμένα τόξα της κρυφής χαράς των κοριτσιών.
Κι οι ματιές τους πιο πάνω από τη θάλασσα
πάντα αφρισμένες να σημαδεύουν
το χλωρό μας θόλο πάντα σαίτες
βουτηγμένες στο μύχιο χρόνο τον κομμένο στα δυο
τον κλεμμένο ιστό της αδέξιας ορμής μας.
Οι πινελιές που χάραξε το φως των χειλιών τους
αυλάκωσαν το μέτωπο μας
να ταξιδέψουν τα λιγνά τους σώματα
κι οι ψυχές που έμειναν πίσω
ξωτικά της πλανόδιας πεθυμιάς.
Στοιχειά των ανέμων
που γδέρνουν το μετέωρο τραγούδι μας.
Μα νιώσαμε τη θάλασσα στον τριγμό της ήβης
ν' ανοίγει διάπλατα
τα πέταλα των απολιθωμένων πόθων.
4 σχόλια:
Είσαι από εκείνους που ξέρουν να βουτάνε το μελάνι στην ψυχή όταν γράφουν...
Καλημέρα Γιάννη
Μαρία, μόλις σήμερα είδα την αναμόρφωση που έκανες στο μπλοκ μου.Μου άρεσε πάρα πολύ.Το σχόλιό σου με συγκινεί.Είσαι γνήσια δημιουργός με λεπτή ευαισθησία και σπάνια καλλιέργεια.Σ ευχαριστώ θερμά για το μόχθο σου όσον αφορά τη δημιουργία και ανανέωση του μπλοκ μου.Καλό σου βράδυ Μαρία.
Βαθιά υπαρξιακό και νοσταλγικό το ποίημα σου. Γιαννη
Νάσαι πάντα καλά Χάρη
Δημοσίευση σχολίου