25 Νοε 2009

ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ

Παραπανίσιο κρέας μας μυρίζει εδώ
και κρασί μπρούσκο
ξεπλένει τα κρίματα.
Λέξεις απ' τα δόντια βγαλμένες
λουλούδι άγριο, χωρίς άρωμα,
οσφραίνονται...
Μα να... Βαθιά ανάσα πύρωσε τον αγέρα.
Ένα κύμα απ' τα ερέβη
έστειλε τις πνιγμένες φωνές
στον κόσμο της νύχτας
όταν οι ψυχές σαν υπνοβάτες ορθώνονται
καλώντας τα μύχια πάθη μας.

4 σχόλια:

Yiannis είπε...

Σ ευχαριστώ Μαρία που αναρτάς για μένα αγαπημένα μου ποιήματα.Αυτό μου θυμίζει την ατμόσφαιρα ποπυ έζησα στη Θεσσαλονίκη και για λίγο στην Αθήνα.

ΑΠΑΘΕΙΑΤΕΛΟΣ είπε...

Και την ατμόσφαιρα της ταβέρνας στην Κύπρο, φίλε Γιάννη,πότε θα μας τη θυμίσεις;Πότε θα μας την περιγράψεις;

ΑΠΑΘΕΙΑΤΕΛΟΣ είπε...

Και την ατμόσφαιρα της ταβέρνας στην Κύπρο, φίλε Γιάννη,πότε θα μας τη θυμίσεις;Πότε θα μας την περιγράψεις;

Yiannis είπε...

Φίλε Χάρη αυτό το ποίημα το έγραψα πριν να αρχίσουμε να τα πίνουμε οι τρεις καλοί φίλοι στη Λεμεσό.Να θεωρήσεις το ποίημα και ολίγον προφητικό.