21 Ιουλ 2009

ΜΟΡΦΟΥ 1997

Δρόμοί στενοί
και πόρτες ανοιχτές.
Περνούσαμε γιασεμί τ' απόγευμα
-χαϊμαλιά της πρώτης αγάπης -
Αλυσίδες απλώναμε
τις ευωδιές των παθών
στις διαδρομές των υγρών ονείρων
και χτίζαμε τα θεμέλια μας
στα ριζωμένα στη γη
λευκά αγγίγματα
της πρώτης κι ανεξίτηλης γεύσης.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

...κι έτσι, όπως ανεβαίναμε τα πέτρινα σκαλιά, λαχάνιαζαν τα γεράνια στα μπαλκόνια,
κι ιδρώτας κόκκινος έσταζε στα πόδια μας.
Πόσο μικροί είμαστε αλήθεια...

Yiannis είπε...

Πολύ όμρφος ο ποιητικός σου λόγος Μαρία.Πόσο μικροί αλήθεια.¨Ομως αυτό στάθηκε η αέναη μοίρα μας.Ίσως έτσι κερδίσαμε τη νιότη της ψυχής μας.

Ρένα είπε...

Οι δρόμοι ήτανε στενοί
μα οι πόρτες ανοιχτές
για να γεμίζουν τα σπίτια
ευωδιές από γιασεμί κι αρώματα.
Καλή σου μέρα Γιάννη.

Yiannis είπε...

Καλή βράδυ Ρένα. Σ ευχαριστώ για το πέρασμα.