Δρόμοί στενοί
και πόρτες ανοιχτές.
Περνούσαμε γιασεμί τ' απόγευμα
-χαϊμαλιά της πρώτης αγάπης -
Αλυσίδες απλώναμε
τις ευωδιές των παθών
στις διαδρομές των υγρών ονείρων
και χτίζαμε τα θεμέλια μας
στα ριζωμένα στη γη
λευκά αγγίγματα
της πρώτης κι ανεξίτηλης γεύσης.
4 σχόλια:
...κι έτσι, όπως ανεβαίναμε τα πέτρινα σκαλιά, λαχάνιαζαν τα γεράνια στα μπαλκόνια,
κι ιδρώτας κόκκινος έσταζε στα πόδια μας.
Πόσο μικροί είμαστε αλήθεια...
Πολύ όμρφος ο ποιητικός σου λόγος Μαρία.Πόσο μικροί αλήθεια.¨Ομως αυτό στάθηκε η αέναη μοίρα μας.Ίσως έτσι κερδίσαμε τη νιότη της ψυχής μας.
Οι δρόμοι ήτανε στενοί
μα οι πόρτες ανοιχτές
για να γεμίζουν τα σπίτια
ευωδιές από γιασεμί κι αρώματα.
Καλή σου μέρα Γιάννη.
Καλή βράδυ Ρένα. Σ ευχαριστώ για το πέρασμα.
Δημοσίευση σχολίου