Όταν πέφτει το φως
κουρνιάζουν τα τεντωμένα βήματα.
Κι οι φωνές που στο διάστημα της μέρας
μεγεθύνονταν στρεβλωτικά
στ' αβέβαιο τραγούδι τους
αποσιώπησαν την ταραχή τους.
Κι έμεινες γυμνός, ακάλυπτος
να περιμένεις το αναπότρεπτο φως της σελήνης
να λούσει την κούραση της ψυχής
που επιμένει στη σκληρή γαλήνη σου -
που στέκεται στον άδειο χώρο
στο κίτρινο φως
να σε χωνιάσει στη σκιά της
σαν τη μητέρα που θρηνεί
πρωθύστερα
τον πόνο του παιδιού της.
3 σχόλια:
Πόσες φορές υποσυνείδητα διαισθανόμαστε και ζούμε α πριορι τον επαρχόμενο πόνο Μαρία.
Απειρες φορές...
Γιάννη το έχω ξαναπεί και το εννοώ. Είσαι από τους Ποιητές με κεφαλαίο Π.
Καλημέρα και καλό καλοκαίρι να εχεις
Με τιμάς Μαρία.Σ ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου